domingo, 21 de abril de 2024

Nevada – Imogen Binnie

 

«Va entendre que li calia transitar perquè s’havia dedicat a anar a treballar, tornar a casa, beure whisky i llegir, cada dia, setmana sí i setmana també, fins que una nit va veure el sol pondre’s darrere de l’estàtua de la Llibertat per la finestra del cinquè pis a Sunset Park i es va adonar que no havia sortit de casa en tot el dia. Llavors es va posar al llit a plorar i a obsessionar-se amb la idea que allò no era vida, que estava vivint una cosa que ni tan sols era una vida, que li estava costant més feina negar-se a reconèixer que era trans del que li costaria transitar de veritat. Va plorar tant com va poder, va posar-se un altre got de whisky sol dels barats -no pots deixar-ho de cop- i va investigar con entrar en un grup de suport. Va pensar: això és Nova York, hosti, hi ha d’haver una pila de suport a les dones trans. Si n’hi ha enlloc, és aquí».

Publicar per L’Agulla Daurada. Primera edició: gener de 2023. Títol original: Nevada (2013). Traducció de Bel Olid. Pròleg de Judit K. Premi: Betty Berzon, 2014. 290 pàgines.

lunes, 15 de abril de 2024

Huntington Beach – Kem Nunn

 


«No había alivio a la vista ni lugar al que ir. Pisoteó el césped, dio patadas a varias macetas e insultó a unos cuantos perros pequeños que no dejaban de ladrar. Trastabilló por varios callejones, tirando cubos de basura a su paso. La gente le gritaba: voces incorpóreas que le llegaban en mitad de la oscuridad. Él también les gritaba, y su voz casi ronca se perdía entre los destartalados edificios.
     Al final acabó desembocando cerca del estudio de tatuajes de la Coast Highway y una idea brillante se le pasó por la mente. Era como si de pronto supiera por qué cierta gente se cubría el cuerpo de tatuajes: porque eran unos fracasados y sabían que lo eran. Ahora entendía por qué esos tipos se sentaban alrededor de una mesa cuando estaban en la cárcel y se marcaban la piel. Sabían que eran unos imbéciles y se ultrajaban a sí mismos por ello. Tenía todo el sentido del mundo. Pensó que podría hacer lo mismo, meterse un poco de tinta con una navaja, pero luego supuso que probablemente no tendría agallas suficientes y que sería un desastre intentarlo y fallar. No, iría a que le hicieran uno en la tienda. Se encaramaría a la silla y todo habría terminado, no quedaría nada salvo el zumbido de la aguja. Sabía cómo funcionaba aquello. Primero elegías el diseño y pagabas al tipo. Comprobó sus bolsillos para ver cuánto tenía. Estaría bien hacerse uno grande, a poder ser muy estúpido, para empezar, cuánto más grande y estúpido mejor. Socio vitalicio del club de los fracasados, y no habría forma de ocultarlo».

Publicado por Libros del Asteroide. Primera edición, 2022. Título original: Tapping the Source (1984). Traducción de Inés Marcos. Finalista National Book Award. 380 páginas.

viernes, 12 de abril de 2024

Glory Box – Portishead

 

Esta bendita canción rondándome la mente random toda la puta mañana, nen, tendré que expiarla muy cerca de tí. Estrellita fresquita y distante mediante, procedo a colgarla en el blog. Salut!

So don't you stop being a man
Just take a little look
From our side when you can
Sow a little tenderness
No matter if you cry…

Vídeo: AQUÍ

miércoles, 3 de abril de 2024

Després de la caiguda – Dennis Lehane

 

«En Leeland David Grayson havia nascut i s’havia criat a Elkton, Maryland. Havia anat al parvulari, l’escola i l’institut. Havia treballat en una empresa de pavimentació, una de transports en camió, una sabateria i com a repartidor d’una floristeria abans de trobar la feina al Milo’s de Baltimore Est. La seva llavor havia arrelat almenys una vegada (aparentment), s’havia casat, divorciat, tornat a casar i tornat a divorciar. Tenia una casa que havia perdut amb el divorci número 1. A partir d’aleshores en va llogar una altra de més petita. En el decurs de la seva vida havia tingut nou cotxes, tres motos i un gos. Havia mort al mateix poble on havia nascut. Cinquanta-quatre anys a la terra en què, pel que recordava la gent, no havia esperat mai gran cosa dels altres i no els havia donat pas més. No era malcarat, tot i que en general tothom notava que valia més no buscar-li les pessigolles. No era un home feliç, però sempre li agradava sentir un bon acudit».

Publicat per Editorial Efadós. Col·lecció Biblioteca Andreu Martín. Primera edició: octubre de 2018. Títol original: Since we fell. Traducció de Ferran Ràfols Gesa. 430 pàgines.

viernes, 29 de marzo de 2024

Canet Rock, 26/27 de julio de 1975

 


El rio Guadalquivir 
se quejaba una mañana:
me tengo que decidir
entre Sevilla y Triana.
Y yo no sé cómo elegir,
ay! quien pudiera
fundir en un perfume
menta y canela.
Voy soñando con tus besos
por el callejón del agua,
no despertarme del sueño
campana de la giralda.
Las caricias soñadas
son las mejores.
Sevilla tu no hagas caso
de las caricias del rio,
que rio llegara del paso
para firmar con el mío.
Que los amantes,
cuando existen distancias,
se olvidan antes.
Rio de mi Sevilla
no te entretengas,
rio de mi Sevilla,
no te entretengas.
Que te espero en Sanlúcar
a la mar inmensa,
con que desgana
dejaras las orillas de tu Triana.
Manuel, no quieras conquistar
mi corazón,
que me lo robo Sevilla.
Y no me lo devolvió.
Y que en Sevilla,
enreda corazones
en su mantilla:
compadre dígame usted
si desde Cádiz a Sevilla...
y ay que pasa por Jerez.

VídeoAQUÍ

miércoles, 27 de marzo de 2024

MicroDosis – Enrique Bunbury

 

El acertijo

No somos seres legales,
somos uno con el mundo
y uno con nosotros mismos.
Somos colectivo e individualidad,
incapaces de reconciliar este acertijo.

El dragón

Porque la belleza y la verdad,
a veces aparentan un candor molesto
que esquivamos escudriñando
alternativas merecedoras
de nuestro insólito intelecto,
demasiado acostumbrado
a los sudokus de lo superfluo.

Marea roja

Como yonquis de lo imposible,
de lo inalcanzable.
Todo nuestro sistema de valores,
todo nuestro código de conducta,
por un indicio, un pequeño roce
de la yema de los dedos,
del subsuelo de la cima del Olimpo
de la grandeza y la gloria del Arte.

Publicado por Editorial Cántico (Colección Culpables). 3ª edición: mayo de 2023. Prólogo de Vicente Gallego (“Que tengas suertecita, que encuentres el camino”). 180 páginas.

lunes, 25 de marzo de 2024

Los destrozos – Bret Easton Ellis

 

«Conducía con tanto cuidado, tan lento, que tuve que ir apartándome a un lado de la carretera de Valley Vista porque los coches que venían detrás no dejaban de pitarme, hasta que por fin logré llegar a Woodcliff y ya aceleré cañón arriba hasta Mulholland sumido en un estado de repentina desesperación, y en cuanto llegué a casa me tomé dos Valiums con un vaso de vodka en el que eché varios cubitos de hielo mientras Rosa doblaba en el lavadero la ropa que acababa de salir de la secadora, y luego me llevé la botella de Smirnoff a mi dormitorio y allí solo y con el pestillo echado me puse a fumar la hierba de Jeff Taylor con una pequeña pipa amarilla: quería anularme por completo. Me serví otro vaso de vodka y la mezcla hizo efecto al instante. Llamé a Susan, borracho y colocado, y empecé a divagar y luego le colgué mientras ella estaba a mitad de una frase; no tengo ni idea de lo que dije ni de qué le conté ni de lo que ella me preguntó. Casi de inmediato el teléfono empezó a sonar y descolgué sabiendo que sería Susan, le dije: «Estoy bien, estoy bien, tengo que irme, tengo que irme», y le colgué de nuevo. Se hizo un momento de silencio mientras estaba allí tumbado en el dormitorio sobre el edredón, con el uniforme del colegio y sin los zapatos, imaginando dibujos en el liso techo blanco en el que tenía clavada la mirada, y luego miré el póster de Elvis Costello en la pared. TRUST, proclamaba en grandes letras».

Publicado por Random House. Segunda reimpresión: junio de 2023. Título original: The Shards. Traducción de Rubén Martín Giráldez. 680 páginas.

miércoles, 20 de marzo de 2024

Próxima estación... Esperanza

 

Mi vida, lucerito sin vela, mi sangre de la herida, no me hagas sufrir más. Mi vida, bala perdida por la gran vía, charquito de arrabal. No quiero que te vayas, no quiero que te alejes cada día más y más…

Pal Nando el jerezano que cumple ½ siglo el 21/03/2024.

Vídeo: Mi vida – Manu Chao (Live)

jueves, 14 de marzo de 2024

Crónica de un pueblo (memorándum)

 

Vista esta pequeña/gran exposición gratuita en Can Fabra, la Biblioteca pública del barrio (Sant Andreu, Barcelona), sobre una más que recomendable novela gráfica: Ronson de César Sebastián. publicada por Autsaider Cómics.

Antes de la visita he podido leerla de una sentada en el mismo espacio y como me ha gustado mucho aprovecho para recomendarles ambas -expo & cómic- a quién pueda interesar.

AQUÍ les dejo una reseña, muy acertada en mi opinión, que acabo de leer en el ciberespacio, para quién pueda interesar. Vía Zona Negativa.

miércoles, 13 de marzo de 2024

Caixa o faixa

 

Feia quatre anys que no ho aconseguien i ho han tornat a fer. Ja hi som entre el vuit millors equips d’Europa i a més a més jugant per primera vegada a la història de la competició amb dos jugadors menors d’edat: Pau Cubarsí (Estanyol, Girona, 17 anys) i Lamine Yamal (Esplugues de Llobregat, Barcelona, 16 anys). Tot això amb record d’assistència a Montjuïc amb 50.301 espectadors per veure el millor partit de la temporada. Qui sap? Encara que jo ho veig magre a partir d’ara amb les lesions de llarga durada de jugadors imprescindibles com Pedri, Gavi, Balde o Frenkie de Jong però veurem com va el sorteig de demà. Gran plantejament tàctic, molt valent, per part de Xavi en una eliminatòria on vam sem netament superiors tant a Nàpols com a casa. Somiar es gratis, diuen, de moment aquesta victòria (a caixa o faixa com diem aquí), i més enllà del tema econòmic, ens ajuda a conservar el prestigi que se’ns suposa com a institució. Endavant, nois, i molta força!